izentau, izentatze [izendatu]. 1 . izentau, izentatze [izendatu]. du ad. (TE). Nombrar, designar para un cargo. Hainbesten artian izentau eben juan zanan ordiak eitteko. / Bere anaia alkate izentatzia gura eban. 2 . izentau, izentatze [izendatu]. du ad. (OEH). Nombrar, llamar por su nombre, citar; denominar. Bere izen eta gatxizenegaz izentau eban lapurra. / Ez dozu eiñ ondo pekatua esan eta pekatarixa izentatzia. / Izentatzeko zaldunorri emakumezko haren izena. (Ibilt 459). 3 . izentau, izentatze [izendatu]. du ad. (OEH). Indicar, señalar, fijar. Aurretik izentau zetsan zenbat izango zan bere hilleroko irabazixa. / Hartu-emonak, aurretik izentatzia hobe, auzirik ez dein sortu. / Orduan, [...] aldendu baiño lehen izendatzen dabela hurrengo agerturako eguna, edo, garbi esanda, gaba. (Ibilt 483).