kokildu (kukildu, kukuldu), kokiltze (kokildutze) [kikildu]. da/du ad. (TE). Acoquinar(se), acobardar(se); encogerse, acurrucarse. Gaiztuegaz izan laikian txarrena, kokildutzia. / Bestian harrokerixen bistan, kukilduta geldittu zan. / Harruen aurrian kukildutzia, txarrena. / Baztar baten kokilduta bizi zan. / Hotzakin kukilduta, etxezulotik urtetzen ez dabela bizi da. / Etxezuluan kukildutzia ez da ona. / Sutonduan kukulduta dago negu guztian. / Koittaua, kukilduta, ez zan ausartu ikararik eittera izara artetik. (Ibilt 467). Ik. kukulumixo egon, makaldu, kukil.