Bilaketa aurreratua

bengau
Taulan
bengau, bengatze [bengatu]. da/du ad. (TE). Vengar(se). Atilak bengau zittuan Erroman milla urteko ustelkerixak. / Jaungoikuari eskua hartzia da bengatzia. Ik. mendekatu.  Oso berba arruntak dira bengau eta bengatze.