1 . barren.
1 . barren. iz. (TE). Parte extrema inferior de un lugar u objeto. Zerbaitten (leku,erropa, ohe...) beheko aldia edo ertza.
Barruko gona zurixan barrena, lehen zeregiñ haundikua izaten zan. / Gona-barrena, azpilduriakin jota eukan. / Isasi-Barrenan eta Barrenenguan jabiak, Markeskuak. / Eta hara nun agertu zan lurrian, ohe barrenian jarritta oraiñela eskuetan erdi husturik ebala. (Zirik 19).
Anton. guen. Erropa barrena izendatzeko: gona-barrena, fraka-barrenak; lekuzko esanguriakin: mendi-barrena...; ohian hanketako partia:ohe barrena.