kaskil [kaskail].
1 . kaskil [kaskail]. izond. (TE). Pusilánime; débil, inconstante. Adore bakua; Ahula; aldakorra.
Gizon kaskilla urten desku haretxek.
2 . kaskil [kaskail]. izond. (AN). Frívolo,-a, casquivano,-a, alocado,-a. "Zoroa, kaskajoa, buruariña" (AN).
Zaldun kaskill zorua arteraiñok zan senarra, orduantxe konturatu zan emazte ona zer ederra zan. (Ibilt 466).
/ Andra kaskillak haren desiua aukeratzeko, esan zetsan senarrari... (Ibilt 463).
/ [...] gure natura kaskilla. (Ibilt 224).
/ Senar kaskil honek... (Ibilt 456).
/ [...] nere gizon kaskillori... (Ibilt 457).