1 . ibili (ibilli), ibiltze.
1 . ibili (ibilli), ibiltze. da ad. (TE). Andar, marchar, moverse; funcionar, andar. Ume honek ez dau beste gauzarik buruan, ibiltzia baiño.
/ Etenda zegozen, egun osuan ibilli ta ibilli ein ondoren. (Zirik 118).
/ Eztabil [erlojua]. Eztakit zer emongo neukian ibiltziarren. (Zirik 65).
/ Miñik ein barik ibilli hakitt, e! (Zirik 56).
/ Argi ibili hari.
2 . ibili (ibilli), ibiltze. da ad. (TE). Andar, estar; ocuparse en algo. Juan zan guraso bat bere semiari elgorrixa osatzen ibili zan medikuarengana. (Zirik 16).
/ Juan zan guraso bat bere semiari elgorrixa osatzen ibili zan medikuarengana. (Zirik 16).
/ Zure billa nenbillen ni.
/ Ordu betian errekan ibili ondoren, gauza gutxi harrapau eban. (Zirik 35).
/ Modara jantzi ta modara ibilli. (Zirik 85).
/ Kokotzat ebillen Batista kojua. (Zirik 103).
/ Behin, juan zan guraso bat bere semiari elgorrixa osatzen ibili zan medikuarengana. (Zirik 16).
/ Mediku askokin ibilli naiz gaiñera. (Zirik 102).
dabillen lekuan. esap. (EEE). Ande donde ande; esté donde esté. Dabillen lekuan dabillela.
Mutiko hori tripa zorririk barik ibiliko da dabillen lekuan.