betozko [bekozko]. iz. (TE). Ceño; ceño fruncido. "Kopetilluna, ceñudo" (JSM).
Aspaldi honetan, betozko hasarriakin darabigu uezaba. / Morroia betozkuakin oheratu zan. (Zirik 61).
/ Akabautako pieziau, konturatu barik akastu juat. Uezabak jakitzen dabenian betozko makala ipiñiko jok.
Babesleak
