betozko [bekozko]. iz. (TE). Ceño; ceño fruncido. "Kopetilluna, ceñudo" (JSM). Aspaldi honetan, betozko hasarriakin darabigu uezaba. / Morroia betozkuakin oheratu zan. (Zirik 61). / Akabautako pieziau, konturatu barik akastu juat. Uezabak jakitzen dabenian betozko makala ipiñiko jok.