1 . iñor [inor]. izord. (TE). Nadie, ninguna persona. Ezezko esaldixetan iñobez.
Gaurko erromerixan, ez da iñor izan. / Ni ez naiz iñor etxe honetan? / Ni ez nauk iñor bertso lanian, hirekin jarraitutzeko. (Zirik 98).
/ Ez da munduan aiskiderik, emazte, amarik eta ez iñor, hari detsaran leixaltasunetik alde eraiñgo lestakianik. (Ibilt 477).
Ik. iñoiz, iñobe (ez), iñora, iñun, iñundik iñora. Ezezkuetan erabiltzen da.
Babesleak
