koittau (kutxau, kotxau) [koitadu]. izond. (TE). Pobre, infeliz, desgraciado,-a. Andra koittauak ez zekixan zer eiñ. / Petra bere andra kotxauak. (Zirik 26).
/ Parka emakume koittau honi! (Ibilt 487).
Ik. gizajo. Errukarrixa (andrazkuak eta umetxuak); gizonezkuekin eta mutikuekin gizajo erabiltzen da. / "Así como gizajua califica exclusivamente los del género masculino, koittaua se dice de la infancia y de las hembras" (TE, 492).
"Saca a mí, coitado de esta mala presión. Arcipreste de Hita.) (TE, 492).
Babesleak
