koittau (kutxau, kotxau) [koitadu]. izond. (TE). Pobre, infeliz, desgraciado,-a. Andra koittauak ez zekixan zer eiñ. / Petra bere andra kotxauak. (Zirik 26). / Parka emakume koittau honi!  (Ibilt 487). Ik. gizajo.  Errukarrixa (andrazkuak eta umetxuak); gizonezkuekin eta mutikuekin gizajo erabiltzen da. / "Así como gizajua califica exclusivamente los del género masculino, koittaua se dice de la infancia y de las hembras" (TE, 492).  "Saca a mí, coitado de esta mala presión. Arcipreste de Hita.) (TE, 492).