1 . urten, urtetze (urtentze) [irten, irtete]. da/du ad. (TE). Salir. Egunsentixagaz urten genduan Urkiolarako. / Ez dau nahi izaten gabaz etxetik urtentzia. / Horrelako biaje batera urten zanian. (Zirik 106).
/ Etxekoandra ona urten zanian hamaiketako mezetara. (Ibilt 471).
/ Estuasunetik urtentzeko asmuan. (Ibilt 477).
Ik. aman gonapetik urten bako umia. Gehixenbatian urten dau erabiltzen da, baiña urten da be nahiko arrunta da.
Babesleak
