larrittu, larritze (larrittutze) [larritu].
1 . larrittu, larritze [larritu]. da/du ad. (OEH). Acongojar(se), angustiar(se), apurar(se). Zalduna ez zan larregi larrittu Dukiak ziñuanakin. (Ibilt 480).
/ Ez dagok zertan larrittu, ez najok berihalakuan harrapauko. (Zirik 87).
/ Hori, dan trankillakin, ez da asko larrittuko.
Ik. estutu.
2 . larrittu, larritze (larrittutze) [larritu]. da/du ad. (TE). Sentir náuseas, tener náuseas; apurar(se). Gomittularrixa, botaguria etorri edo etorri erain; estutu. / "Venir en ganas de: por antonomasia, de vomitar" (TE, 514).
Hainbeste jatekok, larrittu ein nabe. / Ez zan millagrua larritutzia hainbeste gauza ustel artian. / Hárek gauza higoingarrixak ikustera, jakiña zan larritzia.