iñor.
1 . iñor [inor]. izord. (TE). Nadie, ninguna persona. Ezezko esaldixetan iñobez.
Gaurko erromerixan, ez da iñor izan. / Ni ez naiz iñor etxe honetan? / Ni ez nauk iñor bertso lanian, hirekin jarraitutzeko. (Zirik 98).
/ Ez da munduan aiskiderik, emazte, amarik eta ez iñor, hari detsaran leixaltasunetik alde eraiñgo lestakianik. (Ibilt 477).
Ik. iñoiz, iñobe (ez), iñora, iñun, iñundik iñora. Ezezkuetan erabiltzen da.
2 . iñor [inor]. izord. (TE). Alguien, alguna persona. Norbaitt (galde- eta baldintzazkuetan). Zahartutzian gauzarik tristiena, iñor bihar izatia. Ik. iñon, iñoiz, iñora, iñundik iñora, iñun.
iñor balitz. esap. (TE). Si fuera alguien, si fuera lo que debe ser. Iñor balitz, ointxe dauka aukeria bere burua aurrera ataratzeko.