1 . jaixo (jaio), jaixotze [jaio]. da ad. (TE). Nacer. Mundura etorri, aman sabeletik urten.
Danok jaixotzen gara iñor biharrian. / Bere zoritxarrik haundiña izan zan jaixotzia. / Hárek zirrikatuko ez dabenik ezta jaixo munduan. (Zirik 40).
/ Esr.
Atzo jayo eta gaur ill, denboria ariñ dabill. Ik. munduan jaixo. TEk diño bere sasoian, jaixo eta jaio, aldaera bixak erabiltzen zirala "corrientemente" (TE, 457), baiña gaur egunian ez.
Babesleak
