1 . jaixo (jaio), jaixotze [jaio]. da ad. (TE). Nacer. Mundura etorri, aman sabeletik urten. Danok jaixotzen gara iñor biharrian. / Bere zoritxarrik haundiña izan zan jaixotzia. / Hárek zirrikatuko ez dabenik ezta jaixo munduan. (Zirik 40). / Esr. Atzo jayo eta gaur ill, denboria ariñ dabill. Ik. munduan jaixo.  TEk diño bere sasoian, jaixo eta jaio, aldaera bixak erabiltzen zirala "corrientemente" (TE, 457), baiña gaur egunian ez.