1 . oratu (obatu), oratze (oratutze). dio ad. (TE). Asir, agarrar, coger, apresar. Oratixozu gerri-gerrittik... / Mutiko batek, eskutik oratuta erabiltzen dau danera. / Burdiña gorixari eskuakin oratutzia balitz... / Nahixago eban subiari oratzia, hari eskua emotia baiño. / Buruari obatuta. (Zirik 27).
/ Behin besotik oratu eta lotsa gabe esan zetsan arte. (Ibilt 476).
/ Juan biharko zaraz nere lurretatik, nun, zortzi egun igarota oratzera
ezkero, heriotza izugarrixa izango dozu(n). (Ibilt 482). Ik. heldu.
ezkero, heriotza izugarrixa izango dozu(n). (Ibilt 482). Ik. heldu.