oratu (obatu), oratze (oratutze). 1 . oratu (obatu), oratze (oratutze). dio ad. (TE). Asir, agarrar, coger, apresar. Oratixozu gerri-gerrittik... / Mutiko batek, eskutik oratuta erabiltzen dau danera. / Burdiña gorixari eskuakin oratutzia balitz... / Nahixago eban subiari oratzia, hari eskua emotia baiño. / Buruari obatuta. (Zirik 27). / Behin besotik oratu eta lotsa gabe esan zetsan arte. (Ibilt 476). / Juan biharko zaraz nere lurretatik, nun, zortzi egun igarota oratzera ezkero, heriotza izugarrixa izango dozu(n). (Ibilt 482). Ik. heldu. 2 . oratu, oratze (oratutze). dio ad. (TE). Aceptar un reto, una apuesta. "En materia de juegos y competencias, aceptar una apuesta o un reto" (TE, 601). Itziarkuan kukurrukuari Elgetakuak oratu ei detsa. / Oratzia dauka, nahi deixanian, ein detsaran errekauari. 3 . oratu, oratze ( oratutze). du ad. (TE). Detener. Oratu dabe lapurra. / Lapurra oratzia zan kontua, baiña eziñ izan eben.