aztorau, aztoratze [aztoratu]. da/du ad. (TE). Alterar(se), alborotar(se), excitar(se); azorar(se), inquietar(se). Zeozek eraginda, urduri jarri, bere onetik urten. Maietzian, aztorauta ibiltzen dira astuak. / Guzurrezko kontuegaz, aztorau eben herri guztia. / Herrixak aztoratzia baiño beste zeregiñik ez eban izan harek gizonak. / Han ibilli ziran bihargin guztiak aztorauta. (Zirik 75). / Bere aldetik emaztiantzat zor bardiña ez balezkio letz ebillen, aztorauta neskamian ondoren. (Ibilt 456).