1 . urten, urtetze [irten, irtete]. 1 . urten, urtetze (urtentze) [irten, irtete]. da/du ad. (TE). Salir. Egunsentixagaz urten genduan Urkiolarako. / Ez dau nahi izaten gabaz etxetik urtentzia. / Horrelako biaje batera urten zanian. (Zirik 106). / Etxekoandra ona urten zanian hamaiketako mezetara. (Ibilt 471). / Estuasunetik urtentzeko asmuan. (Ibilt 477). Ik. aman gonapetik urten bako umia.  Gehixenbatian urten dau erabiltzen da, baiña urten da be nahiko arrunta da. 2 . urten, urtetze [irten]. dio/zaio ad. (AS). Tocar, tocar en suerte. Loterixiak urten desku.