harro. 1 . harro. izond. (TE). Orgulloso,-a; soberbio,-a; altivo,-a. Haundiustez betia. Harrua bakarrik ibiltzen da hobeto ikusi deixen. / Gizon harrua izatiak ez zetsan balio. Ik. harroputz, harroti, harroskillo, harroxko. 2 . harro. izond. (TE). Esponjoso,-a, ahuecado,-a; fácil de labrar [tierra]. Lur harruan hobeto etortzen da gauzia. Anton. tringo. 3 . harro. adlag. (TE). Arrogantemente, altivamente, soberbiamente. Harro zoian, bere ustez besterik ez lakua.