1 . ibili (ibilli), ibiltze. 1 . ibili (ibilli), ibiltze. da ad. (TE). Andar, marchar, moverse; funcionar, andar. Ume honek ez dau beste gauzarik buruan, ibiltzia baiño. / Etenda zegozen, egun osuan ibilli ta ibilli ein ondoren. (Zirik 118). / Eztabil [erlojua]. Eztakit zer emongo neukian ibiltziarren. (Zirik 65). / Miñik ein barik ibilli hakitt, e! (Zirik 56). / Argi ibili hari. 2 . ibili (ibilli), ibiltze. da ad. (TE). Andar, estar; ocuparse en algo. Juan zan guraso bat bere semiari elgorrixa osatzen ibili zan medikuarengana. (Zirik 16). / Juan zan guraso bat bere semiari elgorrixa osatzen ibili zan medikuarengana. (Zirik 16). / Zure billa nenbillen ni. / Ordu betian errekan ibili ondoren, gauza gutxi harrapau eban. (Zirik 35). / Modara jantzi ta modara ibilli. (Zirik 85). / Kokotzat ebillen Batista kojua. (Zirik 103). / Behin, juan zan guraso bat bere semiari elgorrixa osatzen ibili zan medikuarengana. (Zirik 16). / Mediku askokin ibilli naiz gaiñera. (Zirik 102). dabillen lekuan. esap. (EEE). Ande donde ande; esté donde esté. Dabillen lekuan dabillela. Mutiko hori tripa zorririk barik ibiliko da dabillen lekuan.