saskar (zaskar, zazkar). 1 . saskar (zaskar, zazkar). izond. (TE). Estúpido,-a, grosero,-a. Latza, gogorra, gozotasunik ez daukan norbaitteri edo zeozeri esaten jako. Aztorautako astarra baiño saskarragua zan ha gizona. Ik. takar. 2 . saskar (zaskar, zazkar). izond. (OEH). Deshonesto,-a, licencioso,-a. Harrapau zeixezen zaskar bi hárek, zeintzuk, Jaungoikuari eskerrak, eziñ izan eben bete euren asmo gaiztua. (Ibilt 456) / Ez eban denporarik galdu bere zorionan poza jakin eraitzeko lagun zaskarrari. (Ibilt 457). / Herriko edozeiñ itxusi, zazkar eta zikiñ nahixago dabela bere emazte garbixa baiño. (Ibilt 472). / Eta ia nere barruan horrelako su zazkarra izatera, ahalko litzakian ezkutuan gorde ke barik. (Ibilt 480). 3 . saskar. izond. (TE). Torpe, atolondrado,-a. Denboria emonaz jolas saskar baten zirala, miñ haundixa hartu eban. 4 . saskar (zaskar, zazkar). (TE). Cruel; bárbaro,-a. Bildurra sartuta dauka jendiari saskar harek. / Zazkar haundi bat [...] bonbia eukana. (Ibilt 369). Ik. anker.