erregutzaille [erregutzaile]. izond. (TE). Rezador,-a (de oficio); que ruega; intercesor,-a. Erregutzaillia, euren burua baiño besterik kontuan izan barik, ardurabako bizi diranen ordez. / Ahazturik emakumia zana, erregutu biharrekua erregutzaille ibilli barik. (Ibilt 475).