1 . eruan (eruen), eruate [eroan]. du ad. (TE). Llevar. Arrio haundixa eruan eban emaztiak ezkondu zanian. / Eruatia nola nekatsua zan, gauza guztiak gehixago balio izaten eben Arraten. / Auzoko andra guztieri autuá eruatera. (Zirik 27). / Zoroetxerako bidia daroia. (Zirik 67). / Lotsari ederra eruan juat. (Zirik 28). / Kuartuan sartu zanian, Joxe Mokok eruan eban atsekabia.(Zirik 68). / Atara eban ogetik emaztia bertan zan bezela, eta eruan eban lehengo bedartzara. (Ibilt 471). / Bere intenziñua aurrera eruateko. (Ibilt 484).