estu. 1 . estu. izond. (TE). Estrecho,-a. Onerako bidia, estua; txarrerakua, zabala. 2 . estu. izond. (TE). Severo,-a, estricto,-a, riguroso,-a. Gizon estua, zintzua danetik. 3 . estu. izond. (OEH). Estrecho,-a; íntimo,-a. Hain zan lagun bixen artian kidetasun estua. (Ibilt 456). 4 . estu. adlag. (TE). Apretados,-as. Estu agertzen gara hainbeste lagunegaz etxian. 5 . estu. adlag.-izond. (TE). Angustiado,-a, apurado,-a, preocupado,-a. Estu nintzan ni orduan, zorren azpixan. / Une libreak urri dituen bizimodu estu [bat]. (Zirik 6). / Diadar estua. (Ibilt 489). / Dukesia estu, Zaldunak ez ebalako aittu gura, aitzen emon nahi zetsan bere sua. (Ibilt 477). estu eta larri. esap. (OEH). Muy apurado,-a; impaciente. Gadutako apurren bat barriz bereganatzen ete eban, han ebillen gure Txorixa estu ta larri. (Zirik 76). estu hartu. du ad. (TE). Apurar, apremiar, poner en un aprieto. Tratu txarra hartu edo pasau erain (EEE). Alperrik hartu eben estu, gauza guztiak ukatu zittuan. / Estu hartu niñuan uezabak berandu heldu nintzalako. / Egarrixak hartzen eban estu. (Zirik 116).