1 . ikutu, ikutze ( ikututze) [ukitu]. du ad. (TE). Tocar. Orduan ziran gauza batzuk ikututzia zan, norberan buruari harrixa batzia. / Itsuen ikustia da, ikutzia. / Gure "teknikuori" hor hasi zan, koillaria ta tenedorakin, batian ikutu ta bestian ikutu, ta halakoren baten ipini eban martxan erlojuori. (Zirik 67). / Kant. Urruku-tuku-tuku, ez neri ikutu, ama ganbaran da eta, sentiduko gaittu.