kabidu (kabiru), kabitze (kabidutze) [kabitu]. da ad. (TE). Caber, entrar. Alperrik diruak asko harrotu zaittu, kabiduko zara. / Ez zan erreza etxe hartan danok kabidutzia. / Izan ezin laikiana liburu hartan diran gauza guztiak buruan kabitzia. / Hogei errialekuetan hire bururik ezin leikialako kabidu. (Zirik 61). kabidu eziñik (kabiru eziñik). esap. (EEE). No cabiendo en sí. Oso harro. Loterixan lehenengo premixua atara dabenetik kabidu eziñik dabil.