kantau, kantatze [kantatu]. du ad. (TE). Cantar. Eta hirugarrenian neska txaplatian esana ukatu ebanian, oillarrak kantau eban. / Gabeko hamaiketatik aurrera, debekauta eguan kantatzia. / Elixan, koruan kantatzia nahi izaten eban. / Pentsaik, pieza bat bi aldiz kantau biharra izan juek. (Zirik 85).