lafiau (lapiau), lafiatze (lafiautze) [lafiatu]. da ad. (TE). Emborracharse. Mozkortu. Zapatu guztietan lafiautzen da. / Horrek harrapatzen jittuk harrapatzekuak! beti lafiauta dabik. / Asko edan eta lafiau egin da ederto / Hik asko edaten dok eta aspaldixan lafiauta habil. / Astelehen guztietan erdi lafiauta biharrera juaten zana. (Zirik 75). Ik. mozkortu, ple-ple egin / egon.