lotsa (lotxa). iz. (TE). Vergüenza, bochorno; respeto miramiento; pudor, decencia, recato. Lotsia, Kaitanok esaten eban letz, gitxien deixana da, gehixen eta haundiñak emoten dittuana bestieri. / Esan najotxan ez ebala lotxarik. [Ik. "lotxa" (TE, 535)].  Artikulua hartzerakuan, "Con acento prosódico en la í" (TE, 535) esaten da: lotzía; azentuak apartatzen dau lótzia-tik (lotu-n aditz izena). Beste aldaeria (lotxa) plaentxiatarren plantak egitteko erabiltzen da: "Alteración fonética para imitar a los de Soraluce" da (TE, 535).Ikusi bigarren adibidia. lotsa gitxiko [lotsa gutxiko]. izlag. (TE). De poca vergüenza. Lotsa gitxiko laguna izan dozu ha mutilla. lotsarik bako. izlag. (TE). Sinvergüenza; desvergonzado,-a; insolente. Lotsarik-bakua agertu zan zuen laguna. Ik. lotsagabe, lotsabako. lotsarik ez euki. esap. (TE). No tener vergüenza. Hori da, esate baterako, lotsarik ez euki. lotsia euki. du ad. (TE). Tener vergüenza, pudor. Hori da lotsia euki.