orrua (orro, orru) [orro]. iz. (TE). Grito airado; bramido, mugido, rugido. Haren orrua, mendixen bestekaldetik entzutzen dana. / Hainbeste orrua ein biharragaz, iztarrixa urratuta daukat. / Harek, orroia ugeri eta biharra gitxi. / Eiñahalako orruetan ebizen, euren ustietan ondo kantatzen ebelakuan. (Zirik 117). orrua egin [orro egin]. 1 . orrua egin [orro egin]. du ad. (TE). Gritar airadamente, bramar. "Personegaittik eta animalixegaittik esaten da. Animalixa batzuen txillixo eta urrixkak, hasarre, bildurtuta edo minberatuta darelako. Ardixak, katuak, txahalak... esate baterako" (ETNO). Amesetan, orrua ein gura eta ezin neban.  Ez da animalixa guztiekin erabiltzen: txarrixak kurrixka egitten dabe gehixenbat, txakurrak uluaka, ganauak makakorroka jarduten dau... (ETNO). 2 . orrua egin [orro egin]. dio ad. (TE). Reprender a gritos. Bati hasarre egin orruaka. Aittak, hasarre, orrua ein detsu, eta errezoiakin.