tentau, tentatze [tentatu]. du ad. (TE). Tentar. Norbaitt zeozer egittera bultzatu. Diruagaz tentau eban ia lagatzen eban bere banderia. / Sukaldian hórrek usaiñok ataratzia, gosiak diranak tentatzia da. / Lagunak tentau eben esanaz: Hori bai hori gizona ta ez hi, txiki ziztriñori. (Zirik 90). / Eta diabruak tentauta, jarri ziran [...] jakin gurarik zer moduko barriketia erabiltzen eben. (Ibilt 461). Ik. zirrikatu.