benetako. izlag. (TE). Verdadero,-a, cierto,-a, auténtico,-a; de verdad, real. "Con referencia a narraciones, sucedido, historia, en oposición a asmautakua, ficción" (TE, 239). Liburu horretan esaten diran gauzak, benetakuak. / Kristau benetakua Tolstoi zaharra. / Zertarako ondo ein; ondo-ondo eingo banittuke, benetako lorak diralakuan konejuren batek jango littuke ta? (Zirik 13). / Ikusirik zaldun jator haren hoztasuna bere etxeko emakume guztiendako, itandu zetsan behiñ, nola izan zeikian benetakua agiri gura eban hoztasun haura. (Ibilt 458). Anton. asmautako. Ik. egizko.