igartu (igertu, iartu, iertu), igartze (igartutze) [ihartu]. da/du ad. ( TE). Secar(se); marchitarse; arrugarse. Euzkittan ziran lorak igartu dira illuna baiño lehen. / Sutonduan igartu dogu arto-saillian batu dogun baba barrixa. / Egurrak igartutzia bihar izaten da, gar ona ein deixen. / Urtien ondorena, zimeldu eta igartzia. / Lehen sagarrak egoten zittuan sanuak! Ta arbolak be oiñ, ihartu eitten dittuk gazterik asko. Lehenago, berriz, arbolak egoten zittuan... Ta oin gazterik ihartzen dittuk. Neri sagarrak, hor kanpoko sagar klasiak, mordua ihartu jatazak. / Garixa igarra badago segiduan juaten jako alia: jo ta "raa!". Hezia badago ezin leike jo!. / Umiak haztiak eta urtien jarraixak [...] igartu zetsan hainbat emazte maittia. (Ibilt 473).
| |
