itxain, itxaitte (itxaitxe, itxaintze) [itxoin]. dio/du ad. (TE). Esperar, aguardar. Itxairazu lagunegaz Txaltxanian. / Gosiak bazan, jateko itxaintziak bihurtzen eban friztixa bildurgarri baten. / Luzeruan itxain eben baiña ez zan zaratarik. (Zirik 78). / Mezian azkena itxain gabe. (Ibilt 460). itxaitten egon (itxaintzen egon, itxoitten egon). da ad. (TE). Estar esperando / aguardando. Itxaintzen egon giñan ordubete baiño gehixaguan, Beizuko Zabalian. Ik. zain egon, luze juan.  Itxaitten askoz be arruntagua da itxaintzen baiño.