soiñu [soinu]. 1 . soiñu [soinu]. iz. (TE). Música; melodía. Andramarixetan, soiñua ez da falta izaten. / Zeruan bezelako soiñu ederrak entzun genduzen. / Euskal soiñua, zortzikua. 2 . soiñu [soinu]. iz. (NA). Acordeón. Ikesi eban entzunda bakarrik soiñu joten, fillarmonikia joten. Ik. filarmonika. soiñu haundi (soiño haundi). iz. (ETNO). Acordeón. soiñu jotzaille [soinu(-)jotzaile]. 1 . soiñu(-) jotzaille (soiñu-jotaille, soiño-jotaille) [soinu(-)jotzaile]. iz. (TE). Músico,-a. Belarrixak danok dittugu, baiña han barrutiko soiñu jotzaillia, danok ez. 2 . soiñu jotzaille (soiñu-jotaille, soiño-jotaille) [soinu(-)jotzaile]. iz. (ETNO). Acordeonista. Ik. soiñujole. soiñu txiki (soiño txiki). iz. (ETNO). Acordeón pequeño. soiñu-dantza (soiño-dantza). iz. (TE). Verbena, baile, fiesta (música, baile). "Fiesta en que hay música y baile" (TE, 660). Eltzartzara Indianua etorri dala-ta, Azitaiñen soiñu-dantzia dago. / Erako dago gaur gure gizona soiño-dantzarako. soiñua jo. du ad. (TE). Tocar el acordeón. Gau guztian soiñua joten dago, bestiak dantzan ein deixen. soiñuan [soinuan]. adlag. (OEH). Al son de. Ezin geldirik egon "Irikuaren" soiñuan. (In Zirik 95).