suertau, suertatze [suertatu]. da ad. (TE). Suceder, ocurrir, tocar, caer en suerte; coincidir. "Tocar en suerte" (TE, 665). Eta suertau zan, hain zuzen be, bihar genduan laguna agertzia. / Zuri, Jaungoikoari eskerrak, seme ona suertau jatzu. / Zu han suertatzia izan bazan, hilgo ziñuezen. Ik. gertau, egokittu, tokau.