trabau, trabatze [trabatu]. da/du ad. (TE). Tropezar, enredarse; trabar, enganchar. Mendixan behera natorrela, zuztar baten trabau eta jausi egin nintzan buruz behera. / Gona barrena sasixan trabatzia bada, alargunen batek beragaz pentsatzen daben siñalia, esaten daben letz. / Zer edo hala trabau dot katiori eta badabil burdixori. / Hi, tabernan larregi trabatzen haiz. Pardelorrek! (Zirik 26).