gorrotau, gorrotatze. 1 . gorrotau, gorrotatze [gorrotatu]. du ad. (TE). Aborrecer, odiar. Gorrotua izan. / "Tomar en aborrecimiento una persona o cosa" (TE, 412). Gorrotau zittuan bere bendekuok, eta behiñ hónek ez zetsen parkatu. / Berebiziko onduen gorrotau zittuan baba-baltzak. / Herrixak alkar gorrotatzia, izan laikian gauzarik txarrena. / Gorrotau biharrian maitte dorana. (Ibilt 487). Ik. gorrotua hartu, ikusi ezin. 2 . gorrotau, gorrotatze [gorrotatu]. du ad. (TE). Abandonar/despreciar la nidada. Amiak kumak gatxetsi; gehixenbat hegaztixen kasuan (ETNO). / "Decíamos así de los nidos abandonados, aborrecidos por sus dueños, sabiendo que los habíamos descubierto" (TE, 412). Hiru arrautzakin gorrotau dabe habixia. Ik. zapuztu, gatxetsi.