urtu, urtze (urtutze). 1 . urtu, urtze ( urtutze). da ad. (TE). Derretirse, fundirse. Aurtengo edurrok urtu dira berebiziko onduen egun honetako hego-haixiegaz. / Hárek izotz guztien urtutziak gizaldi asko iraun eban. 2 . urtu, urtze ( urtutze). du ad. (TE). Fundir. Metalak likido bihurtu, galdatu (ETNO). Urtu zittuen eraztun eta urrezko pitxia guztiak, ordiazko Jainko baten idurixa eitteko. / Burdiñia urtziak berotasun haundixa eskatzen dau. / Sutegixan daguan burduntzalixan beruna ipiñik urtzen, baiña kontuz inguruan urik badagok; txarra dok urtutako berunetara ur tantan bat juatia. / Aurrera-ko labak urtzen ez dabenik ez dagok. / Urtutako burdiñiari "burdiña-saldia" deitzen jako. Ik. galdatu. urtu biharrian [urtu beharrean]. adlag.-esap. (OEH). A punto de derritirse. Negar haundiz, makurtuaz hilldakuengana, parka eskatuaz laztantzen zittuan urtu biharrian. (Ibilt 489).