hilleta [hileta]. iz. (TE). Queja, lamentación. Errezoi bako hilletia, pekatua da. Ik. atxekixa, keja. hilleta-jotzaille. izond. (JSM). Quejica; plañidero,-a. hilletan [hiletan]. adlag. (OEH). Lamentándose, quejándose. Damia hasi zan errugarrizko hilletan esanaz: --Zer da nik entzun dorana? Zer urkamendi aittu dotena? (Ibilt 487) hilletia egin [hileta egin]. (OEH). Lamentarse, hacer lamentaciones. [Dukesiak] eiñ eban hilleta esan ezindakua. [...] Eta negar haundixak eiñ da gero [...]. (Ibilt 478). Ik. hilletia erabili, hilletia jo. hilletia erabili [hileta erabili]. esap. (TE). Quejarse, lamentarse. Hilletia ugari darabil, baiña igarri ez deixuen zer ganga etorri jakon bere ofizio barrixan. / Bihar kontua aittatu ezkero hik erabiliko dok hilletia. / Hilletia besterik eztarabil. / Etxekoandriak, zigorran miñegaittik ebalakuan [neskamiak] erabixan hilletia, esan zetsan [...]. (Ibilt 470). / [Andrazko bat] itxuraz ezkutuan hilleta ber-bera erebixana bere senarragaz. (Ibilt 472) Ik. hilletia jo, hilletia egin. hilletia jo [hileta jo]. esap. (TE). Quejarse, lamentarse. Kejau. Hilletia joten bizi zan zergaittik barik, esker txarrekua zalako Jaungoikuan aurrian. Ik. hilletia erabili, hilletia egin.