nahastau, nahastatze [nahastatu]. da/du ad. (TE). Mezclar(se), entremezclar(se); desordenar(se), revolver; confundir(se). Gauza desbardiñak alkarrekin batu; nahastia sortu, ordena galdu edo kendu ; konfundidu. Itsasuan nahastatzen dira ibai guztien urak. / Gauza guztiak konpondu bihar zittualakuan, eta dana nahastau eban. / Haren ahalegin guztiak, gauzak nahastatzia. / Olixua ta binagria ez ibilli alperrik nahastatzen, eztira alkartuko. (Zirik 86). / [Zuek amerikarrok] Aita Santua ta mundua "jazzakin" da Koka-kolakin nahastau dozuez. (Zirik 93). Ik. nahastu.